აბა, რა უნდა მექნა, შეიძლება იქ ჩემი შვილიც ყოფილიყო... ჩემი თვალებიდან არასდროს წაიშლება იმ ბავშვების სახეები, განსაკუთრებით, ანგელოზივით მარიტასი" - ჩვენი დროის გმირი მებაღე

თუმ­ცა 13 ოქ­ტომ­ბერს ვა­კის პარკში დატ­რი­ა­ლე­ბულ­მა ტრა­გე­დი­ამ მისი ცხოვ­რე­ბა შეც­ვა­ლა. სა­კუ­თა­რი სი­ცო­ცხლის რის­კის ფა­სად შად­რე­ვან­ში ბავ­შვე­ბის საშ­ვე­ლად შე­სუ­ლი "ეკო­სერ­ვის ჯგუ­ფის" (აწარ­მო­ებს დე­და­ქა­ლა­ქის გამ­წვა­ნე­ბის სა­მუ­შა­ო­ებს) თა­ნამ­შრო­მე­ლი დევი მე­ზურ­ნიშ­ვი­ლი ჩვე­ნი დრო­ის გმი­რია. წყლი­დან ორი ბავ­შვის გა­მოყ­ვა­ნა შეძ­ლო, ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის მე­სა­მეს - მა­რი­ტას გა­დარ­ჩე­ნა რომ ვერ მო­ა­ხერ­ხა... "ჩემი თვა­ლე­ბი­დან არას­დროს წა­იშ­ლე­ბა იმ ბავ­შვე­ბის სა­ხე­ე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ან­გე­ლო­ზი­ვით მა­რი­ტა­სი, ახ­ლაც მე­ტი­რე­ბა, რომ მახ­სენ­დე­ბა“ - გვე­უბ­ნე­ბა ვა­კის პარ­კის მთა­ვა­რი მე­ბა­ღე. კა­მე­რებ­თან მაქ­სი­მა­ლუ­რად იკა­ვებს თავს, მაგ­რამ ჩვენ­თან სა­უბ­რი­სას ემო­ცი­ებს ვე­ღარ გა­უძ­ლო და ატირ­და.

დევი მე­ზურ­ნიშ­ვი­ლი:

"შემ­თხვე­ვის ად­გილ­ზე იმ დროს მი­ვე­დი, ბავ­შვე­ბი უგო­ნო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აუზ­ში ჩა­ძი­რუ­ლე­ბი რომ იყ­ვნენ. ყვი­რი­ლის ხმა გა­ვი­გე, ხალ­ხი შვე­ლას ითხოვ­და, ჩქა­რა, ბავ­შვე­ბი ვერ გა­მო­დი­ან წყლი­და­ნო. ზოგი ყვი­რო­და, - ბავ­შვე­ბი და­ი­ხოც­ნე­ნო. გა­მო­ვი­ქე­ცი, ხალ­ხი იყო შეკ­რე­ბი­ლი, ვე­რა­ვინ ბე­დავ­და ჩას­ვლას. ეგ­რე­ვე ჩავ­ხტი წყალ­ში, რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, დე­ნის ამ­ბა­ვი თუ იყო. მერე კი მივ­ხვდი, რა­შიც იყო საქ­მე... რაც უფრო ახ­ლოს მივ­დი­ო­დი, დე­ნის დარ­ტყმა უფრო ძლი­ერ­დე­ბო­და, მა­ინც შევ­ძე­ლი დე­ნის ატა­ნა და ორი ბავ­შვის გა­მოყ­ვა­ნა. მა­ინც გავ­რის­კე, აბა, რა უნდა მექ­ნა, შე­იძ­ლე­ბა იქ ჩემი შვი­ლიც ყო­ფი­ლი­ყო. შე­იძ­ლე­ბა ერ­თის ამოყ­ვა­ნის შემ­დეგ აღარც გა­მე­რის­კა, მაგ­რამ იმ დროს იმა­ზე ვფიქ­რობ­დი, ყვე­ლა გა­და­მერ­ჩი­ნა, რა­ღაც­ნა­ი­რად მო­ვა­ხერ­ხე, ორ­გა­ნიზმს გა­ვაძ­ლე­ბი­ნე, რათა ერ­თის მერე, მე­ო­რეც გა­მო­მეყ­ვა­ნა, მათ­თვის უნდა მეშ­ვე­ლა, მარ­ტო ამა­ზე ვფიქ­რობ­დი. ორ­ჯერ ხელი გა­ვუშ­ვი კი­დეც, უკან ვე­ღარ ვბრუნ­დე­ბო­დი, ძლივს გა­დავ­რჩი, ისე­თი ძაბ­ვა იყო. გო­გო­ნას ამოყ­ვა­ნა შად­რევ­ნის გა­თიშ­ვამ­დე შე­უძ­ლე­ბე­ლი გახ­და, რად­გან ის შორს, შად­რევ­ნის ცენ­ტრა­ლურ ნა­წილ­ში იყო, დენი არ მიშ­ვებ­და იქამ­დე როცა ამო­ვიყ­ვა­ნე, არც ერთი არ იყო კონ­ტაქ­ტუ­რი, ერთი ბიჭი, შუ­ა­ში რო­მე­ლიც იყო, ოდ­ნავ რე­ა­გი­რებ­და, თავს აქ­ნევ­და და გა­მოყ­ვა­ნის შემ­დეგ მა­ლე­ვე გა­მო­ვი­და მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. მე­ო­რე ბიჭი არ სუნ­თქავ­და. სა­უ­ბე­დუ­როდ, გო­გო­ნამ­დე მალე ვერ მი­ვე­დი, ვერ მივ­დი­ო­დი. შად­რე­ვა­ნიც მა­ლე­ვე გა­ი­თი­შა, მაგ­რამ ვიდ­რე ეს ორი ბიჭი გა­მო­ვიყ­ვა­ნე, დროც ხომ გა­დი­ო­და. ჯან­მრთე­ლი ადა­მი­ა­ნიც ვერ გაძ­ლებს ამ­დენ ხანს წყალ­ში ჩაყ­ვინ­თვას. დენი მარ­ტყამ­და, წყა­ლი მი­ზი­დავ­და, მაგ­რამ რა­საც გა­ვუ­ძე­ლი, გა­ვუ­ძე­ლი და ამი­ტომ შევ­ძე­ლი ორის გა­მოყ­ვა­ნა. გო­გო­ნაც მე გა­მო­ვიყ­ვა­ნე, მაგ­რამ, სა­უ­ბე­დუ­როდ. როცა ამო­ვიყ­ვა­ნე, არც ერთი არ იყო კონ­ტაქ­ტუ­რი, ერთი ბიჭი, შუ­ა­ში რო­მე­ლიც იყო, ოდ­ნავ რე­ა­გი­რებ­და, თავს აქ­ნევ­და და გა­მოყ­ვა­ნის შემ­დეგ მა­ლე­ვე გა­მო­ვი­და მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. მე­ო­რე ბიჭი არ სუნ­თქავ­და. სა­უ­ბე­დუ­როდ, გო­გო­ნამ­დე მალე ვერ მი­ვე­დი, ვერ მივ­დი­ო­დი. შად­რე­ვა­ნიც მა­ლე­ვე გა­ი­თი­შა, მაგ­რამ ვიდ­რე ეს ორი ბიჭი გა­მო­ვიყ­ვა­ნე, დროც ხომ გა­დი­ო­და. ჯან­მრთე­ლი ადა­მი­ა­ნიც ვერ გაძ­ლებს ამ­დენ ხანს წყალ­ში ჩაყ­ვინ­თვას. დენი მარ­ტყამ­და, წყა­ლი მი­ზი­დავ­და, მაგ­რამ რა­საც გა­ვუ­ძე­ლი, გა­ვუ­ძე­ლი და ამი­ტომ შევ­ძე­ლი ორის გა­მოყ­ვა­ნა. გო­გო­ნაც მე გა­მო­ვიყ­ვა­ნე, მაგ­რამ, სა­უ­ბე­დუ­როდ...